Kırgınım,yorgunum,bezginim.Belki boş yere isyanlar,belki ergenlik dönemi vesveseleri .Ancak gerçekten yorgunum.Aile,arkadaşlarım ve sevdiğim çocuk.Ailem,anlamıyolar beni anlayamıyolar.Hayatıma anlattıklarıma saygıları kalmadı.Bilmiyorum ama sanırım eskisi kadar bağlı değilim aileme.Arkadaşlarımın hepsi çıkarcılar,zor günlerimde bile yanımda değiller.Sırlarımı tutamıycak kadar acizleştiler.Sevdiğim çocuk çok uzakta başka şehirde bana veda bile etmedi,mesafeler engel işte bunu anladım.Napıyım bilmiyorum ağlasammı,put gibi otursammı ne yapsam bilemedim lütfen bana yorumlarınızı yazın bana yardım edin.
Yorum Yapın